Ma wielkość średniego psa (samce osiągają wagę do 12-14 kg), jest czarny jak smoła, z białą wąską pręgą sierści na piersiach lub w okolicy krzyża. Ma też czarne, świdrujące ślepia. Niezwykle silnie zbudowany, o nieproporcjonalnie dużym łbie. Jego szczęka jest wyposażona w maszynerię ogromnych kłów, którymi potrafi przegryźć niemal wszystko. Przypuszcza się, że wśród ssaków nie ma na świecie zwierzęcia, które mogłoby poszczycić się silniejszym uściskiem szczęk niż diabeł tasmański. Jakby tego było mało, gdy diabeł się zestresuje, rozpuszcza wokół siebie okropny odór. Potrafi też wyć, charczeć i jęczeć w sposób naprawdę przeraźliwy.
Diabeł – najbardziej agresywny z torbaczy – prowadzi nocny tryb życia. Preferuje środowisko gęstego lasu, a polując kieruje się głównie słuchem i węchem. Żywi się wszystkim, co łazi, pełza i fruwa: ptakami, jaszczurkami, wężami i gryzoniami. Potrafi też upolować większego ssaka, np. jagnię. Ofiarę atakuje zwykle od tyłu, po czym rzuca się do szyi i uśmierca jednym szarpnięciem kłów. Dorosły osobnik może w pół godziny przyjąć ilość pożywienia równą prawie połowy wagi swego ciała. Pożera je łapczywie, w konwulsyjnych atakach agresji.
To zwierzę, choć tak straszne, jest ostatnio powodem szczególnego zainteresowania biologów i badaczy torbaczy. Gatunek ten stanął na krawędzi zagłady, a uczeni zastanawiają się, jak go ratować.
Marcus Obal/Wikipedia
Tylko jaguar (Pathera onca) ma porównywalny, z diabłem tasmańskim, uściśk szczęk. Jaguar potrafi jednym uściśkiem skruszyć skorupę ogromnego żółwia lub rozpałatać głowę tapira.
Stephan C. Schuster/Penn State University
Dzisiaj, diabeł tasmański jest jednym z najczęściej badanych przez naukę zwierząt. W 1996 r. gatunek ten został zaatakowany przez tajemniczy nowotwór.
Cameron Wells/Walter and Eliza Hall Institute
Diabeł tasmański w swoim środowisku nie miał naturalnych wrogów, uległ jednak tajemniczej chorobie.
Chen Wu/Wikipedia
Według Alfreda Brehma: "Trudno sobie wyobrazić zwierzę bardziej nieposkromione i wściekłe. Jeden diabeł tasmański w ciągu dwóch nocy zadusił 54 kury, sześć gęsi, jednego albatrosa i jednego kota.”
Meena Jones/Journal of Applied Ecology
Jeszcze kilkaset lat temu, poza Tasmanią, diabły żyły też w samej Australii. Uczeni sądzą, że zostały wyparte stamtąd prze psy dingo, które znacznie szybciej się rozmnażają.
Stephan C. Schuster/Penn State University
Samica diabła rodzi dwa, najwyżej trzy małe. Małe są urocze i niezwykle żywe, przypominają misie. Wkrótce jednak wyrastają z nich prawdziwe potwory.
Cameron Wells/Walter and Eliza Hall Institute
Nowotwór (Devil Facial Tumor Disease) atakuje pyski diabłów. Jest klonalny, czyli we wszystkich przypadkach genetycznie identyczny, zakaźny i nie pochodzi od komórek własnych chorujących zwierząt.
Brocken Inaglory/Wikipedia
Diabły są gotowe i chętne walczyć z każdym. Często walczą także między sobą, zwłaszcza o pożywienie. Najbardziej agresywne osobniki najcześciej zakażają się nowotworem.