Artykuł ukazał się w Poradniku Psychologicznym POLITYKI „Ja My Oni” w 2012 r.
Narodziny dziecka to radykalna zmiana dla całej rodziny. Dzieci stają się rodzicami, rodzice dziadkami. I nie każda rodzina potrafi poradzić sobie z tym wyzwaniem.
Młodzi rodzice nie czują się pewni w nowej roli. Są pełni lęku, czy dadzą radę, czy dziecko będzie zdrowe i będzie dobrze się rozwijać. Czują się jak na nieznanym lądzie, który trzeba odkryć, a każdy szczegół i detal może okazać się ważny.
Dziadkowie, bogaci we własne doświadczenie – bo przecież ten ląd już poznali, czyli wychowali własne dzieci – są chętni do pomocy. Czasami próbują wyręczać, narzucają się. Czasami złoszczą się, a niekiedy wręcz się obrażają. Dla nich trudność polega na ustaleniu granicy: gdzie jest rola matki lub ojca – i tam wkraczać nie wolno – a gdzie zaczyna się rola babci czy dziadka.
Ale młodzi rodzice też mają problem z wyczuciem granic. Zmęczeni, niewyspani, przytłoczeni obowiązkami, z jednej strony chętnie dopuściliby dziadków bliżej, ale z drugiej – chcą sami wychowywać dziecko i nie zgadzają się na nawyki serwowane przez starsze pokolenie. Tak powstaje pole bitwy zwane „wnuki”, na którym rozgrywają się jednak nie tyle konflikty nowe, co przede wszystkim te dobrze ugruntowane, istniejące od lat.
Brak akceptacji, czyli klucz
Sednem problemu bywa akceptacja, a raczej jej brak. Rodzice nie umieli zaakceptować wyboru partnerki czy partnera swojego syna albo córki. A powinni. Trzeba pokochać synową lub zięcia z całym ich rodem, bo najważniejsza rzecz w życiu rodziny to wzajemna akceptacja. Wtedy energia płynie i zasila młodych.
Warto też być świadomym, że syn często wybiera sobie kobietę podobną do matki, a córka mężczyznę przypominającego ojca.