Anna Tylikowska: – Pracodawcy wymagają od nas elastyczności i sumienności, mobilności i stabilności, doświadczenia i młodości. Ludzie nie wytrzymują presji, popadają w pracoholizm albo bezradne nieróbstwo, wypalają się. No bo jak sobie radzić z tymi wszystkimi, często sprzecznymi wymaganiami? Jak zrównoważyć pracę z resztą życia?
Kinga Tucholska: – Mówienie o równowadze między pracą a życiem wydaje mi się sztuczne. To tak, jakby praca była na minus, a życie na plus, jakby praca i życie były przeciwstawne. A przecież życie jest jednym naczyniem wypełnionym rozmaitą zawartością, między innymi pracą. Ważna jest harmonia w obrębie całości. Polaryzacja życie–praca może być prawdziwa dla kogoś sfrustrowanego, wypalonego, zmuszającego się do pracy. Badania pokazują, że satysfakcja z pracy jest składnikiem zadowolenia z życia, szczęścia. Ale, fakt, wiele poradników psychologicznych i działań coachingowych jest ukierunkowanych na poszukiwanie równowagi między pracą a życiem.
Czy jesteśmy już tylko trybikami Wielkiego Rynku
Anna: Masz rację, praca jest jednym ze składników życia. Jeśli gorzej dzieje się w innym obszarze, np. związku, odbija się to na pracy i na odwrót. Gdy masz pracę, którą lubisz, zgodną ze swoim potencjałem, zainteresowaniami – jej oddzielanie od reszty życia jest rzeczywiście sztuczne. My obie mamy pracę, która nas pasjonuje i przenika się z innymi obszarami życia. Wyobraź sobie jednak sytuację osoby pracującej przy obrabiarce albo ukręcającej łby kurczakom.
Kinga: Wtedy odcinanie się od pracy jest dobroczynnym mechanizmem obronnym.