Dla naszej cywilizacji paliwa kopalne są niczym krew podtrzymująca ją przy życiu. Rolę układu krwionośnego odgrywa skomplikowana sieć infrastruktury służącej do przesyłu energii i transportu surowców energetycznych. Nic dziwnego, że pierwszy pojazd mechaniczny zasilany paliwem kopalnym niemal natychmiast po wynalezieniu znalazł zastosowanie do przewozu urobku w kopalniach, a sieć kolejowa stała się kluczem do zaopatrzenia gospodarki w węgiel. Także dziś wozi się go koleją, choć już nie w takiej skali i raczej na krótkie dystanse. Większa część podróżuje statkami, bo w handlu surowcami energetycznymi odległość przestała odgrywać rolę. Producenta i konsumenta paliw mogą dziś dzielić tysiące kilometrów.
Funkcjonują dwa obszary handlu węglem kamiennym – rejon Pacyfiku, gdzie dwaj najwięksi eksporterzy, Australia i Indonezja, zaopatrują odbiorców w Azji, zwłaszcza Japonię, Koreę, Chiny, Indie. Drugim rejonem jest Atlantyk, gdzie eksporterzy z Ameryki i Afryki (RPA) zaopatrują odbiorców w Europie. Statki przypływają do trzech głównych portów: Amsterdamu, Rotterdamu i Antwerpii, i tu się nim handluje, dlatego informacjom o giełdowych cenach węgla towarzyszy często tajemniczy dopisek, że to cena ARA. To skrót od pierwszych liter trzech węglowych portów. Bez nich europejski rynek węgla by nie istniał. Oczywiście nie dotyczy to węgla brunatnego, którego wartość energetyczna jest na tyle niska, że nie opłaca się go wozić. Tuż przy złożu lokuje się więc elektrownię (jak w Bełchatowie, Turowie czy Koninie), a węgiel z kopalni jest przesyłany taśmociągami.
Jednak najważniejsza jest dla świata infrastruktura naftowa. Ropę tłoczy się rurociągami naftowymi, a także wozi tankowcami i gigantycznymi supertankowcami z państw, gdzie jest wydobywana dla odbiorców w krajach, które nie mają własnych złóż.