Paweł Walewski: – Jak pewnie większość ludzi boję się badań kontrolnych. A precyzyjniej mówiąc, boję się ich wtedy, kiedy przeczuwam, że wynik może być niepomyślny. Czy to normalne?
Justyna Pronobis-Szczylik: – Nie jest pan wyjątkiem. Zazwyczaj w sytuacji zagrożenia reagujemy strachem. Dlatego strach przed badaniami to częsty objaw występujący niemal u wszystkich. Tylko na nielicznych działa mobilizująco i popycha do decyzji – pójdę się sprawdzić. Cała reszta z powodu strachu lub innych powodów zapomina lub odkłada je na później.
To chyba nie jest zdrowe?
Ale głęboko tkwi w naszej naturze. Tak głęboko, że nieraz sporo czasu zabiera dotarcie do źródeł tej trwogi. U niektórych osób jest ona na tyle silna i paraliżująca, nawet z przejawami paniki, że korzystają z psychoterapii, by dać sobie z tym radę. I mówię tu o zwykłych ludziach, bez zaburzeń psychicznych.
W czym może pomóc taka psychoterapia?
W uzmysłowieniu sobie, co stoi za obezwładniającą siłą destrukcji w psychice, która nie pozwala mi zająć się sobą z należytą troską i uwagą. Gdy pytam, dlaczego boisz się badań, słyszę najczęściej odpowiedź: bo lepiej nie wiedzieć, że dzieje się ze mną coś złego. Nawet jakbym miał lub miała raka, cukrzycę albo jakąkolwiek inną poważną chorobę.
Pani się z takim podejściem zgadza?
Nie, ale odpowiadam, że skoro tak mówią, to pewnie mają rację. Bo jeśli ktoś woli nie wiedzieć, że jego organizm zaczyna szwankować, to odkładanie badań kontrolnych rzeczywiście może mu to zapewnić.