Joanna Podgórska: – Czy człowiek rodzi się liderem?
Jacek Santorski: – Na to pytanie nie ma ostatecznej odpowiedzi. Z jednej strony widać, że naturalne skłonności przywódcze może mieć już 10-letnie dziecko. Organizuje zabawy, wiąże energię grupy wokół siebie. Z drugiej strony znamy dziesiątki przypadków, gdy osoby, które nie spodziewały się tego po sobie ani ich otoczenie się nie spodziewało, w szczególnych sytuacjach odnajdują w sobie charyzmę. Przywództwo składa się z misji, wizji, strategii i implementacji. Człowiek może mieć w życiu incydent, kiedy staje się autentycznym liderem społecznym. Wszystkie cechy przywódcze, o których marzę u polityków i w których szkolę biznesmenów, zostają wtedy, w tym akcie „sytuacyjnej charyzmy” objawione.
Jakie to cechy?
Lider jest tym, który tak się wyróżnia w grupie, że pozostali jej członkowie mają skłonność, by za nim podążać na co dzień, a zwłaszcza zwracać się do niego w sytuacjach trudnych. Czyli z jednej strony nadaje kierunek i motywację, a z drugiej jest źródłem wsparcia w kryzysach. I jeszcze jedno: w stadzie kur kaczka z cechami przywódczymi nie zostanie liderką. Leadership to atrybut kontekstu i relacji, tak jak charyzma. Mało kto może być charyzmatyczny dla wszystkich. Charyzmatyczny mówca populistyczny może być dla mnie osobą rozczulającą czy niepokojącą, albo obiektem analizy klinicznej. A dla innych będzie autentycznym guru. Dlatego też trudno odpowiedzieć na pytanie, czy ktoś się rodzi przywódcą, bo to także kwestia, dla kogo się nim stajemy.
Jak się szkoli lidera?
Jeżeli jest to osoba, która ma już duże doświadczenie życiowe, zawodowe i umiejętności menedżerskie, strategiczne, potrafi zarządzać i kierować projektami, to szkolenie jest oparte na czymś, co jest najbliższe psychoterapii.