Jacek wspomina ojca, który powiedział: po mojej śmierci to się pozabijajcie. Był alkoholikiem, ale jego osąd okazał się trzeźwy. Sprawa spadkowa między Jackiem i jego siostrą ciągnie się już 6 lat. Ona mieszka trzy domy dalej, ale widują się tylko w sądzie. Wzięła najlepszego adwokata w mieście. Spadek przysługuje im po połowie. Lecz rozdzielone przez ojca grunty rzeczoznawcy wycenili różnie – siostry niżej, brata wyżej. Więc Jacek musiałby za swoją działkę dopłacić siostrze kilkanaście tysięcy złotych. Nie zgadza się, bo uważa, że ona załatwiła sobie tę niższą wycenę. – Nie chcę nic jej zabrać – twierdzi. – Walczę tylko o swoje. Zyskałem dowody na kontakty z biegłymi (nagrania), złapałem ją na paru kłamstwach. Miałem zahamowania, bo to rodzina, ale wpędziła mnie w takie kłopoty, że raczej przedstawię sądowi wszystko, co mam.
Natura posiadania
Ponieważ dziedziczenie jest jedną z uznanych społecznie form wchodzenia w posiadanie majątku, podłoża rodzinnych waśni o spadek należałoby szukać w stosunku ludzi do dóbr materialnych. W pracach filozofów, socjologów i psychologów XIX i XX w. pojawiła się teza, iż człowiek ma uwarunkowany biologicznie instynkt posiadania. Że posiadanie służy samolubnym genom, bo zapewnia wyższą pozycję w grupie społecznej, a więc teoretycznie zwiększa szanse reprodukcyjne. Argumentów przemawiających za istnieniem owego instynktu szuka antropologia porównawcza, analizując różne kultury i społeczności pierwotne. Badano zachowania niemowląt i dzieci, a także zwierząt pokrewnych człowiekowi. Okazało się jednak, że trudno o twarde, jednoznaczne dowody.
Prof. Małgorzata Górnik-Durose, autorka pracy „Psychologiczne aspekty posiadania – między instrumentalnością a społeczną użytecznością dóbr materialnych” (2002 r.