Fryderyk Nietzsche pisał, że miłości otrzymanej od rodziców jest tak wiele, że nie sposób jej im odwzajemnić – jedyne, co można zrobić, to przekazać ją dalej, następnemu pokoleniu. Ludzie na całym świecie starają się to robić. A relacje między rodzicami i dziećmi są jednymi z najsilniejszych więzi społecznych. Wyobrażenie jednak na temat tego, ile rodzice mają dawać swoim dzieciom, wygląda inaczej w różnych krajach świata. Dane międzynarodowego badania World Values Survey (1999–2004) pokazują, że w Polsce rola rodzica jest szczególnie wymagająca.
Badanie to przeprowadzono w 60 różnych krajach i terytoriach na reprezentatywnych próbach około tysiąca dorosłych badanych w każdym. Zapytano ich: „Które z następujących stwierdzeń najlepiej opisuje Pana/i poglądy na kwestie odpowiedzialności rodziców wobec dzieci? 1) Obowiązkiem rodziców jest zrobić wszystko, co tylko mogą dla swoich dzieci, nawet kosztem własnego dobra. 2) Rodzice mają własne życie i nie powinno się od nich wymagać, by poświęcili się dla dobra dzieci”. Pierwsze z tych stwierdzeń mówi o dużych oczekiwaniach rodziców wobec siebie samych oraz ze strony dzieci, drugie natomiast – o słabszych oczekiwaniach i pewnym marginesie swobody, który zachowują dla siebie rodzice.
W Polsce 94 proc. badanych odpowiedziało, że obowiązkiem rodziców jest zrobić wszystko dla swoich dzieci, nawet kosztem siebie. Stwierdzenie to okazało się bardziej rozpowszechnione jedynie na Filipinach (96 proc. badanych). Dla porównania w Norwegii z taką wizją rodzicielstwa zgodziło się tylko 52 proc. badanych, a w Szwecji – 57 proc.