Małgorzata Osowiecka: – Pierwsza miłość zdarza się zazwyczaj w bardzo młodym wieku, czasami nawet w przedszkolu. Czy faktycznie do końca życia ją pamiętamy?
Bartosz Karcz: – Pierwsze zauroczenia i miłości są niezwykle ważne. Właśnie dlatego, że są tymi pierwszymi, nieśmiałymi, naiwnymi, romantycznymi. Człowiek idealizuje swojego pierwszego chłopaka czy swoją dziewczynę właśnie dlatego, że to nasze pierwsze próby kochania.
Jaka jest ta pierwsza miłość?
To zauroczenie, fascynacja. Młody człowiek doświadcza tej miłości pod pewnymi względami podobnie jak dorosły; chce z tą osobą spędzać wspólne chwile – siedzieć w ławce, zaprosić na urodziny, wisieć na trzepaku, marzy o wspólnej przyszłości. Odczuwa silne emocje, które bardzo szybko się zmieniają. Jest od dorosłego bardziej chaotyczny, porywczy. Oprócz pozytywnych uczuć doświadcza wielu nieprzyjemnych, z którymi dorośli radzą sobie lepiej. Trudno mu czasem nazwać swoje stany emocjonalne. Pojawia się trudność z przedstawieniem drugiej stronie swoich potrzeb. Dorosły człowiek może dbać o swoje potrzeby, bo je zna, umie je nazwać i ich bronić, potrafi także troszczyć się o potrzeby innych. Młody potrzebuje, by ktoś poświęcał mu czas, chce mieć poczucie wyjątkowości i w mniejszym stopniu jest nastawiony na potrzeby partnera. A ten partner myśli tak samo. Obie strony mogą mieć trudność w zrozumieniu, co się z nimi dzieje, więc obwiniają się nawzajem. I konflikt gotowy.
Jak więc wytłumaczyć młodemu, czym są emocje?
Cudownie jest być zakochanym, z miłością i przyjaźnią wiąże się radość i beztroska. Ale pojawiają się inne aspekty: zaangażowanie, troska, wrażliwość na potrzeby drugiej osoby. Doświadczając tych dojrzałych uczuć ze strony rodziców, młodzi ludzie dopiero sprawdzają, na czym to polega.