Między nami Kainami i Ablami. Bracia i siostry: jak walczą i jak się godzą?

Jak kochają się bracia i siostry?

Joanna była uczynna i pracowita. Na każde wezwanie rodziców gotowa do pracy w gospodarstwie. Jej starszy o 2 lata i 3 miesiące brat Staszek wręcz przeciwnie. Był porywczy, nie stronił od bójek. Nie szanował siostry, choć to, że pomaga rodzicom, było mu na rękę. Opuścił rodzinną wieś, gdy wyjechał do szkoły średniej. Joanny życie nie rozpieszczało. Choroba szybko zabrała jej męża, więc jedynego syna wychowywała sama. Opieka nad niedołężnymi już rodzicami też spadła na nią. Owszem, Staszek pojawiał się we wsi kilka razy do roku, ale najbardziej interesowały go wtedy spotkania z dawnymi znajomymi. I rozsiewanie plotek o siostrze, których ona nie miała siły prostować. Rodzice zawsze mimo wszystko faworyzowali Staszka. Cały majątek – kilka kawałków ziemi i zaniedbany dom – zapisali jemu. On nie był bezduszny i wspaniałomyślnie się zgodził, by siostra, wyprowadzając się, wzięła sobie kilka pamiątek. Nad grobem rodziców minęli się bez słowa.

Nie ma dokładnych statystyk dotyczących tego, ilu Polaków utrzymuje dobre stosunki ze swoim rodzeństwem. W przeprowadzonym na zlecenie „Gazety Wyborczej” i HBO sondażu TNS Polska z 2013 r. co trzecia osoba zadeklarowała, że największą więź czuje z bratem lub siostrą. Z kolei w badaniu realizowanym w tym samym roku przez CBOS tylko co dwudziesta osoba stwierdziła, że ze swoim rodzeństwem spotyka się co najmniej raz w tygodniu. Tymczasem psychologowie podkreślają, jak wielką wartość ma pielęgnacja siostrzano-braterskich uczuć.

Rodzeństwo – wychowane w tych samych warunkach i przez tych samych rodziców – zna się nawzajem lepiej niż ktokolwiek inny. Poza genami dzieli wspomnienia, tradycje, rodzinne traumy i tajemnice. Ta więź to jednak często miłość i nienawiść jednocześnie – mówią terapeuci.