Obraz genów z igły
Obraz genów z igły, czyli co o człowieku mówią tatuaże i kolczyki
Pierwszy znany jegomość mogący poszczycić się tatuażami w liczbie aż 61 to Ötzi (zwany również człowiekiem lodu), datowany na ok. 3300 r. p.n.e. Najprawdopodobniej jednak powstały one jako skutek uboczny akupunktury, a nie były celem samym w sobie. Inaczej było w przypadku osobnika żyjącego później od Ötziego na terytorium Peru. Jego dłonie, ramiona i niższe partie nóg ozdobione są ptakami, gadami i innymi symbolami.
Niechęć do surowości
Tatuaż to znak graficzny powstały w wyniku wprowadzenia do skóry właściwej barwnika. Kolczykowanie – z ang. piercing – polega na przekłuwaniu skóry, tkanki podskórnej lub tkanki chrzęstnej, a następnie umieszczaniu w powstałym kanale biżuterii. Oba sposoby modyfikacji ciała były standardową praktyką w społecznościach plemiennych. Przetrwanie dużego natężenia bólu, który się z nimi wiąże, stanowiło świadectwo przejścia w dorosłość. Rzadsze było ozdabianie miejsc intymnych, głównie ze względu na ryzyko związane z ingerencją w te mocno ukrwione okolice. Wyjątek stanowią mężczyźni z niektórych plemion występujących na Borneo, posiadający w żołędziach implanty z kości. W starożytnej Mezoameryce ornamentacja ciała była wykorzystywana jako rytuał przejścia w dorosłość – gdy ciała dziewcząt i chłopców zaczynały opowiadać historię ich gender i dorosłości, stawali się kobietami i mężczyznami. Skaryfikacja (nacinanie, rozdrapywanie skóry tak, by powstały swoiste wzory z jaśniejszej tkanki) do oznaczania ważnych wydarzeń życiowych, takich jak pierwsza miesiączka i małżeństwo u dziewcząt, a u chłopców pierwsze zwycięstwo w bitwie, używana jest dotąd w wielu kulturach afrykańskich.
Przedstawiciele plemienia Roro z Nowej Gwinei mogą poszczycić się niezwykle rozległymi tatuażami. Ich kult jest tam rozwinięty do tego stopnia, że osoby, które wykazują niedostatki w tym zakresie, określa się mianem surowych.