O tym, że ciało ma wpływ na to, jak się zachowujemy i jakie są koleje naszego losu – na przykład ryzyko tego, że zachorujemy na te, a nie inne choroby – wiedzieli już starożytni. Mieli także świadomość, że stan psychiki ma wpływ na zdrowie. Że cholerykom, ze względu na ich wybuchowy temperament, grozi atak apopleksji, zaś melancholicy mają słabą konstrukcję psychiczną, są pesymistyczni i ulegają smutkowi, więc łatwo wpadają w stany depresyjne czy lękowe. Klasyfikację typów temperamentu, w której znaleźli się jeszcze sangwinicy i flegmatycy, zawdzięczamy ojcu współczesnej medycyny Hipokratesowi oraz kontynuatorowi jego nauk – Galenowi. Koncepcja, choć niewątpliwie stara i modyfikowana przez kolejne pokolenia badaczy, w ogólnym zarysie nadal zachowuje swoją prawdziwość. Wciąż obowiązuje pogląd, że ludzie różnią się temperamentem, co ma wpływ na to, jak radzą sobie ze stresem, a jeśli mają z tym kłopoty – jak bardzo grozi im pogorszenie stanu psychicznego i fizycznego.
Współcześni naukowcy nie wierzą, że temperament automatycznie prowadzi do jakiejś choroby. Sądzą jednak, że stanowi czynnik ryzyka, którego działanie może wzmóc mniej higieniczny tryb życia lub właśnie niewystarczające sposoby redukowania stresu. Temperament niejako siedzi w człowieku, wynika z jego fizyczności. Starożytni widzieli ten mechanizm w zmiennej równowadze soków w ludzkim ciele. Twierdzili, że choleryków zalewa żółć z wątroby, melancholików – czarna żółć z trzustki, flegmatyków – śluz, zaś sangwinicy, najzdrowszy typ, osoby aktywne i zarazem odporne na stres, charakteryzują się większą ilością krwi.