Termin charyzma zadomowił się w języku potocznym jako kontener, gdzie zmagazynowane są pewne cechy, umiejętności i predyspozycje. One sprawiają, że człowiek wywiera ogromny wpływ na innych. Już samym swym istnieniem magnetyzuje tłumy, już tylko zjawieniem rozpala emocje, już pierwszym wypowiedzianym zdaniem skłania ludzi do rzeczy trudnych, niemożliwych, czasem wielkich, czasem plugawych. No właśnie: choć niby wszyscy intuicyjnie, w miarę zgodnie rozszyfrowujemy pojęcie charyzmy, to kryje się w nim mnóstwo sprzeczności. Byłaby ona rzeczywiście darem natury czy raczej wypracowaną z rozmysłem techniką manipulowania ludźmi? Jeśli nawet nie jest pojedynczą cechą osobowości, to czy ma fundament w charakterze, czy też właściwie każdemu może się zdarzyć – nazwijmy to – incydent charyzmatyczny, czyli rzucenie magii i uroku na innych? Przypisuje się ją postaciom skrajnie różnym intelektualnie, etycznie, politycznie. Porywającym artystom i przerażającym ludobójcom. Prezesom technologicznych gigantów i przywódcom populistycznych partii. Czy jest jakiś wspólny psychologiczny mianownik, który łączyłby – by poprzestać tylko na współczesności – Billa Gatesa i Jarosława Kaczyńskiego, Dalajlamę i Putina, papieża Franciszka z jego wiecznym pokornym uśmiechem biedaka i Donalda Trumpa z nieusuwalnym aroganckim nadęciem bogacza? Z pewnością nie jest to uroda zewnętrzna (niektórym trudno w ogóle przypisać jakikolwiek fizyczny powab), automatycznie podobno przysparzająca ludziom sympatii bliźnich. Nie łączy ich żaden powierzchowny walor typu aksamitny tembr głosu. Ani też żadna głębsza wspólnota losów, w rodzaju trudnego dzieciństwa, z którego mieliby wynieść kompleksy leczone teraz władzą nad innymi.
A jednak każda z wymienionych postaci ma miliony fanów, wyznawców, zwolenników.