Nie chodzi o „próg” tylko „prog”, czyli rock progresywny, z którym identyfikowany jest trójmiejski zespół Soma White. Czy słusznie? Jeśli definicję owego stylu zilustrowalibyśmy wyłącznie klasyką w rodzaju Pink Floyd czy King Crimson, to pewnie niesłusznie, bo muzyka Somy zawiera ślady bardziej współczesnych inspiracji (wokalistka Hanna Żmuda przyznaje się do fascynacji Lisą Gerrard z Dead Can Dance). Jeśli natomiast uznalibyśmy, że chodzi o muzykę poszukującą, odległą od mainstreamu, to i owszem, Soma byłaby progresywna. Rzecz polega jednak na „filozofii” muzyki. Ta nie ma nic wspólnego ani z dźwiękowym hedonizmem (np. tanecznym), ani z dźwiękowym fetyszyzmem (np. noise’owym), za to wiele z rozumieniem muzyki jako „sfery innej rzeczywistości” . Bardzo to artystowskie, ale zarazem intrygujące. Aż się nie chce wierzyć, że ten album to płytowy debiut zespołu.
Soma White, Soma White, SomaWhite.com