Dla używanych w tekście nazw i terminów chińskich przyjęto stosowaną dziś powszechnie – w Chinach i poza nimi – transkrypcję pinyin. Wyjątkiem są utrwalone w polszczyźnie chińskie nazwy geograficzne, takie jak: Pekin, Szanghaj, Kanton, Hongkong, Makau, Jangcy, Tybet, Mandżuria i osobowe: Konfucjusz, Mencjusz, Sun Yat-sen.
Dla prawidłowego odczytywania nazw i terminów chińskich w tej transkrypcji – w tzw. języku ogólnonarodowym (putonghua) – potrzebne jest stosowanie się do następujących reguł:
• Spółgłoski dzielą się w języku chińskim nie na dźwięczne i bezdźwięczne, jak w językach indoeuropejskich, lecz na przydechowe i bezprzydechowe. Te pierwsze wymawia się z wyrzutem powietrza, co trochę może przypominać dodanie lekkiego h po spółgłosce. Na przykład przydechowe k można przeczytać jako k+h, p jako p+h itd. Te drugie natomiast są na ogół zbliżone do naszych spółgłosek bezdźwięcznych.
• Litery w transkrypcji pinyin oznaczające nasze spółgłoski dźwięczne wymawia się zatem podobnie jak nasze spółgłoski bezdźwięczne: b – jak p, z – jak c, d – jak t itd.
Litery oznaczające nasze spółgłoski bezdźwięczne wymawia się jako przydechowe: k jak kh, p – jak ph, t jak th, c – jak c+h itd.
Są ponadto litery wymawiane inaczej niż po polsku: j wymawia się pośrednio między dź a ć; q – jak ć+h, r na początku sylaby – jak ż (w dialektach może pojawiać się także na końcu sylaby i wtedy czyta się je jako r), w – jak u, x – jak ś, y – jak j.