W dawnych Chinach nie postrzegano poezji, kaligrafii i malarstwa jako trzech odrębnych dziedzin działalności artystycznej, lecz jako trzy różne sposoby na wyrażanie i ukazywanie tego, co piękne i szlachetne. Wierzono, że prawdziwą sztukę może tworzyć jedynie ktoś odznaczający się przymiotami moralnymi, gdyż sztuka odbija i uwiecznia prawdziwe oblicze człowieka. Już w VIII w. n.e. terminu trzy doskonałości zaczęto używać w kontekście mistrzostwa w poezji, kaligrafii i malarstwie, które nie tylko dowodziło talentu i wszechstronności, ale i ogromnej erudycji, która była celem samym w sobie. Nic tak dobrze nie udowadniało tej wszechstronności, jak połączenie trzech sztuk w jednym dziele poprzez opatrzenie malarskiej kompozycji piękną kaligraficzną inskrypcją zawierającą własnoręcznie skomponowany wiersz. Zwyczaj zdobienia obrazów inskrypcjami rozprzestrzenił się w epoce Yuan, a tak umieszczane na malowidłach teksty, wierszem lub prozą, często odnosiły się i uzupełniały informacje i wrażenia związane z samą kompozycją malarską. Zresztą podobne kaligraficzne wypowiedzi umieszczali na obrazach nie tylko sami artyści, ale i inne osoby im współczesne lub późniejsze, dodając swoje kolofony bezpośrednio na malowidłach lub ich oprawach. W ten przedziwny sposób, oraz poprzez dodawanie przez kolekcjonerów i znawców odcisków osobistych pieczęci imiennych, obrazy i kaligrafie otrzymywały nowe życie, opowiadając historie zmian właścicieli i uwieczniając reakcje i obserwacje widzów z różnych miejsc i epok.
Wielu najsłynniejszych artystów zostawiło swój ślad w kilku dziedzinach działalności literackiej i artystycznej jednocześnie, dowodząc mistrzostwa w kilku doskonałościach.