MAREK OSTROWSKI: – Pańska powieść „Zwycięstwo armii Napoleona” to fikcja historyczna, niemniej początek akcji osadza pan w realiach: bardzo spóźnionym – z militarnego punktu widzenia – wejściu Napoleona do Moskwy, 14 września 1812 r.
VALÉRY GISCARD D’ESTAING: – Napoleon tam wszedł i pozostał trzy tygodnie – nic nie robiąc. Gdyby – jak przedstawiam – nakazał natychmiastowy odwrót, mógłby zmienić bieg dziejów. Takie założenie ma cechy prawdopodobieństwa.
Nadto książka zdradza wielką sympatię dla Polski. Napoleon proklamuje Królestwo Polskie, koronę daje Józefowi Poniatowskiemu, także główna postać kobieca w powieści to Polka.
Polacy pod Poniatowskim byli największą po Francuzach grupą narodową Wielkiej Armii, nie potrzebuję tu wychwalać waszej kawalerii. W moim wyimaginowanym zwycięstwie Polska zyskuje więc najwięcej; ponadto dla zapewnienia Europie bezpieczeństwa trzeba było poskromić zapędy Rosji i Prus. Co do postaci, moc uwodzicielska Polek jest doskonale znana. Zresztą, jedyni żyjący dziś potomkowie Napoleona pochodzą z linii polskiej: to potomkowie hrabiego Colonny Walewskiego, syna Marii Walewskiej.
Wracając do realiów: przesłanki militarne upadku Napoleona zarysowują się podczas tej katastrofalnej wyprawy na Rosję?
Tak, to jasne. Bitwa nad rzeką Moskwą, la bataille de Moskova (tak Francuzi nazywają bitwę pod Borodino), była ostatnim wielkim zwycięstwem reżimu. Potem – właśnie ze względu na spóźniony odwrót z Rosji – cała wyprawa stała się początkiem upadku militarnego Napoleona.
Odczytuję więc tę książkę jako – przynajmniej pośrednio – bardzo surową krytykę Napoleona. Kreśli pan bowiem wspaniały bieg wypadków w Europie, gdyby Napoleon miał tyle strategicznej mądrości, by wycofać się na czas.