Idea wychowania fizycznego pojawiła się w całej Europie, również wśród żydowskiej społeczności, pod koniec XIX w. Wiązała się z rosnącą popularnością syjonizmu, który kładł szczególny nacisk na tężyznę fizyczną. Hasła nawołujące do usportowienia narodu żydowskiego oraz pogłębiająca się świeckość diametralnie wpłynęły na podejście do gimnastyki i rozwoju ruchowego.
Na początku XX w. we wszystkich krajach europejskich zaczęły powstawać sportowe kluby – Makabi, nazwą nawiązujące do powstania Machabeuszy z II w. p.n.e. W Polsce pierwsze we Lwowie (1901 r.), Krakowie (1907 r.) i Warszawie (1915 r.). W latach 30. było ich w II RP ponad 240 i gromadziły ok. 45 tys. sportowców. Zaczęły powstawać sekcje kobiece. Hasłem polskich Makabi było: „bądź silny i odważny”.
Stołeczny klub Makabi stał się w ciągu kilku lat największym zrzeszeniem żydowskich sportowców w Europie międzywojennej. W 1938 r. należało do niego prawie 2 tys. uczestników działających w sekcjach piłki nożnej, łyżwiarstwa, gimnastyki, pływania i wielu innych. Członkowie trenowali na boisku, na którego terenie dzisiaj znajduje się Stadion Narodowy. Największą popularnością cieszyła się piłka nożna. W Warszawie działało kilkanaście klubów, do najbardziej znanych należały Makabi, Gwiazda-Sztern oraz Jutrznia.
W 1932 r. Wszechświatowy Związek Żydowskich Towarzystw Gimnastyczno-Sportowych Makabi zorganizował w Tel Awiwie pierwszą żydowską olimpiadę – makabiadę. Wzięli w niej udział sportowcy z 18 krajów. Reprezentacja polskiej diaspory, licząca 66 członków, zdobyła pierwsze miejsce w klasyfikacji drużynowej, wyprzedzając Żydów ze Stanów Zjednoczonych oraz Austrii.