Pomocnik Historyczny

Kręgi dyplomacji

Theodore Roosevelt podczas kampanii wyborczej w 1903 r. W polityce wewnętrznej reformator, w zagranicznej ekspansjonista: rozszerzył wykładnię doktryny Monroe, prowadził politykę dominacji względem krajów Ameryki Łacińskiej. Theodore Roosevelt podczas kampanii wyborczej w 1903 r. W polityce wewnętrznej reformator, w zagranicznej ekspansjonista: rozszerzył wykładnię doktryny Monroe, prowadził politykę dominacji względem krajów Ameryki Łacińskiej. R.Y. Young / Corbis
Niechęć do Europy sprawiła, że w polityce zagranicznej Stany Zjednoczone koncentrowały swą uwagę na kontynencie amerykańskim i Pacyfiku. I nawet w chwilach triumfów Amerykanie nie widzieli w swym państwie twórcy i strażnika porządku międzynarodowego.
„Ręce precz” - rysunek z początku XX w. na temat doktryny Monroe.The Granger Collection/BEW „Ręce precz” - rysunek z początku XX w. na temat doktryny Monroe.

Testament Washingtona. Nowe państwo, które powstało w wyniku rewolucji amerykańskiej, początkowo nie było traktowane jako podmiot, który może odgrywać istotną rolę w polityce światowej. Także przywódcy amerykańscy nie wyrażali aspiracji, by Stany Zjednoczone wzięły udział w grze mocarstw europejskich, które decydowały pod koniec XVIII w. o porządku globalnym. Ojcowie Założyciele Republiki uważali, że młode państwo powinno trzymać się z dala od spraw europejskich, unikając w ten sposób zaangażowania w obce interesy i konflikty. Twórcy państwowości amerykańskiej byli także przeświadczeni o wyższości amerykańskiego ustroju nad monarchiami europejskimi.

W polityce amerykańskiej dominowała wola zachowania niezależności kontynentu od Europy. Wyraził ją już prezydent George Washington, jeden z architektów i budowniczych Federacji, w swoim słynnym przemówieniu pożegnalnym z 1796 r. (notabene nie wygłoszonym, lecz wydrukowanym w prasie, a mającym stanowić swoisty testament polityczny pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych). Ten sposób myślenia będzie silnie wpływał na politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych w XIX w., kierując ich uwagę na inne kraje Ameryk oraz na obszary Pacyfiku.

Stosunki z Europą

Wojny napoleońskie. Mimo takiej postawy, Stany Zjednoczone utrzymywały rzecz jasna związki z Europą, w szczególności z Wielką Brytanią, przede wszystkim handlowe. Handel z państwami europejskimi był istotny dla gospodarki amerykańskiej, która nie mogłaby przecież znaleźć innych znaczących rynków zbytu ani importować z innych źródeł.

Pomocnik Historyczny „Stany Zjednoczone Ameryki” (100076) z dnia 02.12.2013; Narodziny potęgi; s. 128
Reklama