Powstanie objęło z powodzeniem Śródmieście wraz z Powiślem i przylegającym od wschodu tzw. Górnym Czerniakowem (czyli Powiślem Czerniakowskim). Opanowano też Mokotów (osłaniany przez słabo zabudowane tereny Sadyby), ponadto Żoliborz oraz Starówkę. Stosunkowo rozległe terytoria Woli, które zajęto w pierwszych godzinach walki, trzeba było ostatecznie opuścić pod naciskiem Niemców 11 sierpnia.
Po upadku Woli i dwóch punktów oporu na Ochocie (tzw. Reduty Kaliskiej i Reduty Wawelskiej – 11 sierpnia) granice polskiego stanu posiadania ustabilizowały się w przeciągu kilku tygodni. Centralną dzielnicą powstańczej Warszawy było więc Śródmieście, przed powstaniem najgęściej zabudowana i najbardziej zaludniona dzielnica Warszawy. Przed wojną na 18 km kw. zamieszkiwało ok. 550 tys. ludzi, 60 proc. stanu ludności całego miasta. W czasie okupacji mieszkało tu i pracowało tysiące Niemców i volksdeutschów – byli oni zgrupowani przede wszystkim w tzw. dzielnicy niemieckiej, która częściowo została włączona do terytorium powstańczego. To właśnie ten rejon uważany był przez AK za niezwykle trudny do zdobycia, a przez specjalistów od ochrony porządku publicznego za szczególnie trudny w pacyfikowaniu elementów wywrotowych, którymi w tym wypadku byli Niemcy.
Powstańcze Śródmieście składało się z dwóch części: północnej (do której przylegało Powiśle) i południowej (do której przylegał Górny Czerniaków). Północ i Południe rozdzielone były Al. Jerozolimskimi, które pozostawały pod silnym ostrzałem Niemców. Łączność między dzielnicami była utrzymywana przez cienką linię przekopu, biegnącą przez Aleje, zwane wówczas Alejami Sikorskiego.