Loty. Plan Burza zakładał wsparcie lotnicze, którego miałoby udzielić przede wszystkim lotnictwo polskie. Biorąc pod uwagę jego realne siły oraz uwarunkowania techniczne i geograficzne, założenie to było dość iluzoryczne – szczególnie gdy chodzi o użycie brygady spadochronowej do desantu w Puszczy Kampinoskiej. W praktyce do dyspozycji była tylko 1586 Polska Eskadra do Zadań Specjalnych stacjonująca w Campo Cassale k. Brindisi, która 4 sierpnia 1944 r. liczyła 8 samolotów (5 Halifaxów i 3 Liberatory) i 7 załóg (w tym dwie ochotników, którzy zrezygnowali z przysługującego im po zakończeniu tury operacyjnej odpoczynku).
Tym niemniej po otrzymaniu 2 sierpnia wiadomości o wybuchu powstania, mimo sprzeciwu dowodzącego lotnictwem alianckim w obszarze śródziemnomorskim marsz. Slessora, podjęto decyzję o uruchomieniu pomocy lotniczej dla Warszawy. Pierwszy taki lot miał odbyć się w nocy z 4/5 sierpnia – do startu przygotowano 15 maszyn polskich i brytyjskich. Nad Warszawę doleciały jednak tylko 4 polskie załogi i 5 brytyjskich, a straty były ogromne – z 7 brytyjskich samolotów nie wróciło aż 5. Formalną zgodę na ochotnicze loty dla Polaków rząd brytyjski przekazał Slessorowi 7 sierpnia, a od 13 sierpnia rozpoczęła się oficjalna, trwająca do 21 września, operacja Warsaw Concerto. Oprócz polskiej eskadry wzięły w niej udział dywizjony brytyjskie (148 i 178) oraz południowoafrykańskie (31 i 34), startujące z węzłów lotniskowych Foggia i Brindisi.
Wysiłek tych załóg był ogromny, jednak realnie był to tylko mały strumyk niezbędnego uzbrojenia i zaopatrzenia. Duże nadzieje wiązano więc z udziałem lotnictwa amerykańskiego, które w lutym 1944 r.