Wyspy Cynowe. Morze zawsze odgrywało doniosłą rolę w rozwoju Wysp Brytyjskich. W starożytności cyna, transportowana z terenów dzisiejszej Kornwalii i kilku przybrzeżnych wysepek, była składnikiem stopu z miedzią, dającego brąz, przez wieki podstawowy metal w rozwoju kultury śródziemnomorskiej. Dał nazwę całej epoce, ale i później, zmodyfikowany jako spiż, odgrywał niebagatelną rolę. Stąd Herodot określał te rejony Europy jako Wyspy Cynowe – Nessoi Kassiterides. Rzymianie, którzy od 43 r. n.e. okupowali część największej z wysp, którą określali jako Britannia Magna, zapoczątkowali komunikację morską na szerszą skalę. Powstało kilka portów; niektóre, jak Portus Adurni, czyli dzisiejsze Portsmouth, a przede wszystkim Londinium – Londyn, odgrywały ważną rolę aż po czasy nowożytne.
Inwazje zza mórz. Germanie, wikingowie, woje Chrobrego. Po upadku Imperium Rzymskiego morzem dokonały inwazji na Brytanię plemiona germańskie Anglów, Saksonów i Jutów. Saksoni już wcześniej poznali zalety tych terenów – jako federati rzymscy broniący wybrzeża wyspy. Jego południowo-wschodni fragment otrzymał nawet nazwę Litus Saxonicus. Dokonane w 1939 r. odkrycie w Sutton Hoo ukazało niezwykły grobowiec Raedwalda, ostatniego władcy Anglii Wschodniej (jednego z królestw anglosaskich, założonego w VI w. przez przybyłych z kontynentu Anglów). Panował w VII w. i został pochowany w nadmorskim piasku wraz z całym statkiem i dobytkiem. Drewniana konstrukcja statku nie zachowała się, natomiast jej dokładny odcisk w piasku ukazał nieznaną dotąd sztukę szkutniczą epoki staroangielskiej.