Długie panowanie królowej Wiktorii (1837–1901) zajmuje centralne miejsce w imperialnej historii Wielkiej Brytanii. To wtedy Imperium Brytyjskie osiągnęło szczyt potęgi i prestiżu międzynarodowego.
Wiktoria była córką księcia Kentu Edwarda Augusta i Wiktorii Marii Luizy z niemieckiej dynastii Sachsen-Coburg-Gotha. Jednym z jej ojców chrzestnych był car Aleksander I (stąd imię Alexandrina i Victoria – po matce). Matka zadbała o jej wykształcenie, uczyła Wiktorię porządku i punktualności. A także prostoty: nim została królową, nigdy nie miała własnego pokoju i spała w sypialni matki (ojciec zmarł tuż po jej przyjściu na świat). Nie przepadała za nauką, opóźniała lekcje alfabetu, na letnisku jadła „chleb z masłem ze srebrnej miseczki”.
Wstępując na tron w 1837 r., miała 18 lat. „Jestem bardzo młoda i brak mi może doświadczenia w wielu rzeczach – notowała – choć może nie wszystkich, ale nie mam wątpliwości, że niewielu ludzi posiada więcej ode mnie szczerej, najlepszej woli i głębokiego pragnienia, by zrobić wszystko, co jest użyteczne i słuszne”. Na pierwszym posiedzeniu rady królewskiej zrobiła doskonałe wrażenie na jej członkach z premierem lordem Melbourne’em na czele. Lord był jej mentorem. „Bardzo go lubię i mam do niego zaufanie, zupełnie nie miałam tremy”, zapisała po pierwszych rozmowach z politykiem w cztery oczy.
Melbourne był też politycznym sekretarzem młodej królowej, spędzał z nią i po sześć godzin dziennie. Nauczył ją tego, co najważniejsze: jak panować, a nie rządzić w monarchii parlamentarnej. Co nie znaczy, że Wiktoria była pionkiem na politycznej szachownicy. Nie lubiła długich audiencji, ale zawsze strzegła podstaw systemu.