Architektura
Neogotyk angielski. Zdanie podobne jak o muzyce miał Raumer o angielskiej architekturze: „Gdzie o gust idzie, Anglicy przekładają zadziwiające nad poetyczne środki i kierunek dowolny nad zasady kunsztu. Wiele gmachów w Londynie mogłoby najsurowszej ulec krytyce, uderzając jedynie ogromem swoim”. Raumer jest jednak wobec architektury brytyjskiej niesprawiedliwy. Niesprawiedliwy dla pięknych normańskich katedr i posępnych w swym pięknie zamków, i dla katery św. Pawła, odbudowanej przez wielkiego architekta Christophera Wrena po pożarze Londynu w 1666 r. Budynek ten budzi do dziś podziw nie tylko monumentalnymi rozmiarami, ale i rozwiązaniami, które wyprzedzały np. w technice budowy głównej kopuły techniki stosowane na kontynencie. Podczas wizyty niemieckiego prawnika rozpoczęto rekonstrukcję Pałacu Westminsterskiego i przylegającego doń budynku parlamentu zniszczonego przez wielki pożar w 1834 r. Odbudowy podjął się architekt Charles Barry. Uczynił to w stylu, który określany jest mianem neogotyku angielskiego.
Był to chyba jedyny styl architektoniczny, na jaki Anglia zdołała wywołać szeroką modę w Europie. Jest to zarazem styl przywołany do życia dziełem literackim, które stało się klasykiem powieści gotyckiej i grozy zarazem; to „Zamczysko w Otranto” Horace’a Walpole’a. Styl ten uzyskał pełną dojrzałość za sprawą swego wybitnego propagatora Augustusa Welby Northmore’a Pugina, przedstawiciela wielopokoleniowej rodziny Puginów. Propagowany przez Pugina styl neogotycki był wzbogacany nabytkami orientalnymi podpatrzonymi w Azji, szczególnie w Indiach (łuk indyjski). Zyskał ogromną popularność w europejskich budowlach rezydencjonalnych, kościołach i budynkach administracyjnych.