Pomocnik Historyczny

60 zwycięstw feldmarszałka

Niezwyciężony Suworow

Aleksander Suworow; obraz z epoki Aleksander Suworow; obraz z epoki BEW

Syn oficera (później generała) Aleksander Suworow (1729–1800) od najmłodszych lat był przeznaczony do służby wojskowej, choć otrzymał – jak na przyszłego wojaka – dość staranne wykształcenie. W 1742 r. zapisany do rejestrów pułku gwardii, faktyczną służbę rozpoczął w 1754 r., po ukończeniu nauki w petersburskim korpusie kadetów i nominacji na porucznika w ingermanlandzkim pułku piechoty. Przez krótki czas przydzielony był do Kolegium Wojskowego, po włączeniu się Rosji do wojny siedmioletniej powrócił do służby liniowej i od 1759 r. uczestniczył w walkach na terenie Niemiec. Po wycofaniu się Rosji z wojny za zasługi otrzymał stopień pułkownika (1762) i komendę astrachańskiego, a potem suzdalskiego pułku piechoty. W tym okresie przygotował instrukcję pułkową, zawierającą m.in. wytyczne dotyczące szkolenia żołnierzy.

Pierwsze poważniejsze zwycięstwa – już jako brygadier, a potem generał major – odniósł w bitwach z oddziałami konfederatów barskich (1769–72). Już wtedy wypracowywał własną taktykę, odległą od tej, którą widział podczas wojny siedmioletniej. Wojska Suworowa przemieszczały się szybkim, forsownym marszem (choć przy dużych stratach) i równie szybko wchodziły do bitwy, praktycznie bez rozpoznania przeciwnika (Suworow był przeciwny działaniom rozpoznawczym, które – jak uważał – jedynie dekonspirowały siły własne). Dysponując dobrze wyszkolonymi i karnymi wojskami, chętnie ryzykował atak nawet na przeważające siły wroga. Swoje sukcesy zawdzięczał także umiejętnemu operowaniu wszystkimi głównymi rodzajami broni (piechotą, kawalerią i artylerią).

Już w rok po upadku konfederacji został wysłany na front wojny rosyjsko-tureckiej; otrzymał stopień generała porucznika, a w czerwcu 1774 r.

Pomocnik Historyczny „Dzieje Rosjan” (100087) z dnia 11.12.2014; Carskie Imperium; s. 77
Oryginalny tytuł tekstu: "60 zwycięstw feldmarszałka"
Reklama