To natielnaja rubacha, czyli podkoszulka, która za sprawą marynarzy dotarła do Rosji w XIX w. Wcześniej, gdy podkoszulki w czarno-białe paski zakładali bretońscy rybacy, a w XVII w. również marynarze kolejnych europejskich flot, ich rosyjscy koledzy trzymali się białych koszul. Dopiero w 1868 r. admirał Konstantin Nikołajewicz Romanow wniósł tielniaszkę do ekwipunku rosyjskiej floty wojennej, a car Aleksander II uściślił jej wygląd: miała być dzianinową koszulką z dodatkiem wełny, z rozmieszczonymi w nierównych odstępach biało-niebieskimi – w nawiązaniu do flagi andriejewskiej – paskami. Z początku dostawali je jedynie uczestnicy dalekich wypraw, żeby założyć przy schodzeniu na ląd. Z czasem doceniono jednak, co to znaczy dobra i ciepła podkoszulka, i tielniaszka trafiła do wszystkich marynarzy. W 1912 r. zaczęła być bawełniana, a jej pasy stały się jednakowo szerokie. I tylko od 1921 r. przez trzy lata marynarze znowu wrócili do białych koszul, bo brakowało niebieskiej farby do barwienia tkanin.
Tielniaszka, noszona podczas wojny domowej przez bolszewickich marynarzy, a w czasie wojny z Niemcami piechotę morską, stała się romantycznym symbolem morza, odwagi i śmiałości („Nas mało, ale wszyscy w tielniaszkach!” – głosiło znane powiedzenie). Niedziwne więc, że zapragnęli jej spadochroniarze, żywiący się takim samym mitem wojowników. Od 1969 r. tielniaszka oficjalnie stała się elementem ich umundurowania.
Od lat 90. XX w. w armii rosyjskiej, oprócz marynarzy i piechoty morskiej (u których pasy są ciemnogranatowe) i wojsk powietrznodesantowych (pasy jasnoniebieskie), tielniaszki noszą też żołnierze innych formacji.