Kawior
Dla jednych afrodyzjak i symbol luksusu, dla innych niesmaczna galareta. Kawior to solona ikra ryb: jesiotrowatych (kawior czarny lub rosyjski), łososiowatych (kawior czerwony) lub dorszowatych (kawior norweski). Jeszcze w latach 50. i 60. na ulicach rosyjskich miast stały beczki z tym przysmakiem. Za kilka kopiejek można było nabrać sobie do słoika dowolną ilość rybiej ikry. Dziś, ze względu na przetrzebienie jesiotrów i wygórowaną cenę, mogą sobie pozwolić na niego tylko nieliczni.
Swoją karierę rozpoczął w XII w. jako pożywienie ubogich rybaków, którym po dostarczeniu na pańskie stoły jesiotrów i łososi zostawały wnętrzności ryb i ich ikra. Wrzucali ją więc do osolonego wrzątku i jedli. Do menu carskiego kawior wszedł 400 lat później, za sprawą Iwana Groźnego, który był wielkim smakoszem ikry. Przez kolejne lata zajadali się nią carowie, świta dworska, bojarzy i kniaziowie. Piotr Wielki połowy jesiotrów i produkcję kawioru objął monopolem państwa. A Mikołajowi II rocznie dostarczano aż 11 ton ikry, którą zresztą sprzedawano głównie w Warszawie.
Jeszcze niedawno Rosja była kawiorowym imperium, pochodziło z niej 90 proc. światowych dostaw. Istniejące od XIII w. centrum przemysłu rybnego w Astrachaniu kwitło, a najlepszy gruboziarnisty kawior, zwany niekiedy astrachańskim, był uzyskiwany z pływającej w Morzu Kaspijskim bieługi. Jednak po latach kłusownictwa i działań mafii kawiorowych jesiotry niemal zniknęły z rosyjskich wód. Dziś 90 proc. produkcji czarnej, a więc najlepszej, ikry jest skupione wciąż w basenie Morza Kaspijskiego, ale liderem jest Iran.