W 2015 r. moskiewskie metro będzie obchodziło swoje osiemdziesiąte urodziny. Czasami jest przegrzane (w godzinach porannego i popołudniowego szczytu temperatura w wagonach potrafi dochodzić do 27 st. C), niezbyt czyste (nie ma w nim toalet), ale i tak całkiem nieźle się trzyma. Wciąż jest nie tylko najszybszym środkiem transportu – dziennie przewozi kilka milionów pasażerów, ale też gigantycznym drogowskazem, który pozwala zorientować się w topografii miasta. Podając swój adres, moskwianie, oprócz ulicy, numeru domu i mieszkania, zawsze dodają nazwę pobliskiej stacji metra, a czasami też numer i kolor linii.
Pierwszą linię moskiewskiego metra uruchomiono w 1935 r.; była to czerwona Sokolniczeskaja – prowadząca wtedy od stacji Sokolniki do Parku Kultury. Trzy lata później otwarto linię granatową (Arbatsko-Pokrowskaja) i zaraz po niej zieloną (Zamoskworieckaja). II wojna światowa nie przerwała prac podziemnej kolei (nie działała zresztą ona tylko jeden dzień, podczas bitwy o Moskwę, 15 października 1941 r.), tylko niektóre stacje podczas bombardowań służyły za schrony. Majakowskaja stała się wówczas siedzibą dowództwa miejskiego sztabu sił przeciwlotniczych, a 6 listopada 1941 r. odbyły się w niej uroczyste obchody 24 rocznicy rewolucji październikowej: przemawiał Stalin i występowali artyści teatru Bolszoj. W czasie wojny powstało siedem stacji, a po wojnie zbudowano linię Kolcewaja, która pierścieniowo łączy wszystkie linie. Początkowo metro nosiło imię kierującego budową z ramienia partii Lazara Kaganowicza; Włodzimierz Iljicz Lenin został patronem dopiero w 1957 r. i był nim do 1992 r.
Pierwsze stacje przypominają świątynie. Architekci mieli zaprojektować je tak, żeby wyrażały triumf rewolucji proletariackiej i w niczym nie przypominały kapitalistycznych podziemnych labiryntów.