Kiedy na konferencji poczdamskiej prezydent USA Harry Truman poinformował Józefa Stalina o nowej, niszczącej broni będącej w dyspozycji Stanów Zjednoczonych, sowiecki dyktator nie okazał zdziwienia. Rosjanie już od dłuższego czasu informowani byli przez swoich szpiegów o badaniach nad bronią atomową, jakie prowadzili Brytyjczycy i Amerykanie. Dzięki dokładnym informacjom wywiadowczym Związek Sowiecki był w stanie bardzo szybko wyprodukować własną bombę A. 29 sierpnia 1949 r. na Nowej Ziemi dokonano pierwszego udanego wybuchu jądrowego. Wszystko dzięki staraniom sowieckiego fizyka Igora Kurczatowa i jego zespołu. Pobocznym wynikiem badań była pierwsza na świecie elektrownia atomowa, którą uruchomiono w 1954 r.
Na początku lat 50. jedynym nosicielem broni jądrowej był bombowiec strategiczny. W przeciwieństwie do Amerykanów sowieckie samoloty bojowe miałyby olbrzymie trudności z przełamaniem obrony przeciwlotniczej przeciwnika. Dlatego armia rosyjska postawiła na pociski rakietowe zdolne odbywać loty międzykontynentalne. 4 października 1957 r. ZSRR umieścił pierwszego sztucznego satelitę na orbicie Ziemi. Twórcą sowieckiego programu rakietowego był Siergiej Korolew. To jego rakiety wyniosły na orbitę Sputnik i Gagarina. Zmarł w 1966 r. po niechlujnie przeprowadzonej rutynowej operacji. Jeśli można było wynieść na orbitę Ziemi sztucznego satelitę, to można też było zamiast niego umieścić tam bombę atomową i wysłać ją na inny kontynent. Jednak do masowej produkcji międzykontynentalnych rakiet balistycznych było jeszcze dość daleko. Cały czas każde odpalenie rakiety wiązało się z dużym ryzykiem; przekonano się o tym m.in. w 1960 r., gdy podczas testowego startu rakieta R-16 eksplodowała, zabijając kilkudziesięciu znajdujących się zbyt blisko miejsca wybuchu naukowców i żołnierzy, w tym marszałka Mitrofana Niedelina.