Entuzjaści rakiet. Kosmonautyka narodziła się w Rosji. Jednym z jej ojców był Konstanty Ciołkowski, Polak z pochodzenia, który jeszcze na przełomie XIX i XX w. przedstawił podstawy teoretyczne lotu rakietowego. Dwie dekady później jego śladem poszli Amerykanin Robert H. Goddard i Niemiec Hermann Oberth.
Praktyczne prace nad skonstruowaniem rakiet to lata 20. i 30. XX w. W 1921 r. Nikołaj Tichomirow założył Laboratorium Gazodynamiczne (GDL) przeniesione w 1925 r. z Moskwy do Leningradu – wśród jego członków byli Georgij Langemak i Walentin Głuszko. GDL koncentrowało się przede wszystkim na rakietach prochowych, co w przyszłości doprowadziło do pojawienia się słynnej katiuszy. Dziesięć lat później powstała moskiewsko-leningradzka Grupa do Badania Napędu Odrzutowego (GIRD), której szefem został Siergiej Korolow, a jednym z członków Fridrich Cander. Ten ostatni był wyjątkowo utalentowanym konstruktorem silników, znanym z chorobliwej wręcz oszczędności, co pośrednio przyczyniło się do zachorowania na tyfus i przedwczesnej śmierci w 1930 r. Początkowo GIRD była przedsięwzięciem pracujących społecznie entuzjastów, rozszyfrowujących skrót nazwy towarzystwa jako Grupa Inżynierów Robiących za Datki. Zajmowali się oni przede wszystkim silnikami na paliwo płynne. W 1932 r. towarzystwo trafiło pod skrzydła marsz. Tuchaczewskiego, co zapewniło mu finansowanie. Pod koniec następnego roku obie organizacje scalono w Instytut Odrzutowy podległy Narkomatowi Przemysłu Lotniczego.
Inżynierowie więźniowie. Osiągnięcia sowieckie nie odbiegały wówczas od tego, co się działo w Niemczech i USA.