5 listopada 1370, śmierć Kazimierza Wielkiego. Za panowania ostatniego Piasta (który od 1346 r. zaczął używać tytułu pana i dziedzica Rusi) Królestwo Polskie powiększyło się na wschodzie o ziemię sanocką i przemyską, Ruś Halicką ze Lwowem i Pokuciem, fragment Podola Litewskiego, ziemię krzemieniecką i księstwo chełmsko-bełskie.
14 sierpnia 1385, unia w Krewie. W wyniku podpisanego w Kijowie aktu unii personalnej między Wielkim Księstwem Litewskim i Królestwem Polskim oba kraje miała łączyć osoba władcy. Władysław Jagiełło zobowiązywał się „ziemie swoje litewskie i ruskie na wieczne czasy do Korony Królestwa Polskiego przyłączyć”.
1 lipca 1569, unia lubelska. Na mocy porozumienia między stanami Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów. Do Korony wcielono (należące dotychczas do Litwy) ziemie podlaską, kijowską i bracławską.
1772–95 rozbiory Polski. W wyniku trzech kolejnych rozbiorów Rosja zagarnęła 82 proc. terytorium wschodnich ziem Rzeczpospolitej (w granicach z 1772 r.). Prusy zajęły zachodni skrawek Litwy, a Austria Galicję Wschodnią. Obszar, który dostał się we władztwo carów, nazwano później Ziemiami Zabranymi (nie zaliczając do nich terenów późniejszego Królestwa Kongresowego).
7 i 9 lipca 1807, traktaty w Tylży. Na mocy układów pokojowych między Cesarstwem Francuskim a Imperium Rosyjskim i Królestwem Prus powstało efemeryczne Księstwo Warszawskie wchodzące w skład Związku Reńskiego.