„Jak gdyby chciał się przeżegnać”
Religia nie miała większego znaczenia
Skierowałem do Marszałka kilka słów pociechy, jakie zwykł kapłan kierować do umierającego. Po czym zapowiedziałem, że udzielę mu rozgrzeszenia – opowiadał ksiądz Władysław Korniłowicz Stefanowi Wyszyńskiemu jeszcze przed wojną. – Marszałek ponownie uniósł dłoń i spojrzał na wizerunek Matki Boskiej Ostrobramskiej, wiszący nad łóżkiem. Po czym uczynił znak krzyża świętego. Jeszcze chwilę pozostałem przy łożu i udzieliłem Marszałkowi namaszczenia olejami świętymi”. Relację tę przytoczył prymas Wyszyński w liście z 6 czerwca 1977 r., przechowywanym w zbiorach Instytutu Piłsudskiego w Ameryce.
Dawny konwertyta i grzesznik we wzorowy sposób pożegnał się z życiem doczesnym. Szkopuł w tym, że wersję Korniłowicza potwierdził częściowo jedynie lekarz Antoni Stefanowski, a oficerowie i współpracownicy obecni zapamiętali całą rzecz inaczej.
Protestant z miłości
Szczera religijność rodziny Józefa Piłsudskiego nigdy nie budziła wątpliwości jego biografów. Ale sam Ziuk już ponoć w wieku 16 lat przeżył pierwszy kryzys wiary. Potem nigdy demonstracyjnie jej nie odrzucił, jednak kwestie religijne zdawały się mieć dla niego znaczenie trzeciorzędne. Świat doczesny interesował go zdecydowanie bardziej. Kiedy podczas drogi na zesłanie ciężko pobity przez strażników trafił do więzienia w Kireńsku, ocalał dzięki pomocy Stanisława Landego. Ideowy socjalista wraz z rodziną zaopiekowali się młodym buntownikiem. Za sprawą Landego Piłsudski poznał też Leonardę Lewandowską. Lewicową działaczkę, która stała się jego pierwszą wielką miłością. W takim otoczeniu Ziuk nawrócił się na socjalizm. Ale, podobnie jak z katolicyzmem, jego wiara prezentowała się dość płytko.
Od walki o prawa mas pracujących bardziej urzekała go wizja zorganizowania nowego powstania przeciwko zaborcom.