Bitwa najdłuższa (900 dni oblężenia Leningradu). Pod koniec sierpnia 1941 r. armia niemiecka wyszła na przedpola Leningradu. 8 września padł Szlisserburg i odcięto lądowe połączenie miasta z resztą Rosji. Leningrad nie był przygotowany na oblężenie, nie było zapasów żywności, amunicji, węgla, ropy, lekarstw. Był jednak przygotowany do obrony – jeszcze od czasów carskich wznoszono wokół miasta umocnienia i fortyfikacje, ponadto po klęsce w Pribałtyce do miasta spłynęło sporo rozbitych jednostek wojskowych. Niemcy nie palili się do zdobywania Leningradu, wiedząc, jak kosztowne mogą być walki uliczne, a Hitler w ogóle zabronił szturmów. Wehrmacht zadowolił się blokadą, ostrzałem artyleryjskim i nalotami bombowymi. Rosjanie od początku zaś starali się przywrócić połączenie lądowe z miastem, jednak nie bardzo im się to udawało. Kolejne ich ofensywy topili w morzu krwi Niemcy, którzy doskonale przygotowali pozycje obronne na podejściach do miasta.
Dla mieszkańców Leningradu najgorsza była pierwsza zima – z głodu zmarł milion ludzi, a może nawet więcej – dokładnych statystyk nie prowadzono. Gdy tylko zamarzło jezioro Ładoga, otworzono tzw. drogę życia o długości 300 km, którą zaopatrywano miasto, a w drodze powrotnej wywożono cywili (najpierw dzieci) i rannych. W styczniu 1943 r. Rosjanom udało się przebić wąskie przejście do miasta, o szerokości kilkunastu kilometrów. Korytarz śmierci, bo tak go nazwano ze względu na ciągły ostrzał niemieckiej artylerii, polepszył jednak sytuację zaopatrzeniową Leningradu. Dopiero jednak rok później zimowa ofensywa Armii Czerwonej całkowicie przerwała blokadę miasta i zmusiła Niemców do odwrotu na zachód.
900 dni oblężenia i ciągłe rosyjskie ofensywy skończyły się dla Rosjan hekatombą, a dla Wehrmachtu ciężkimi stratami.