To przywilej, jaki Rudolf IV o przydomku Fundator (Der Stifter), „odkrył” w archiwum wiedeńskim wygasłej już dynastii Babenbergów. Przywilej ten jakoby nadali Austrii wspólnie Juliusz Cezar i Neron, określając Austrię jako tarczę i serce Cesarstwa Rzymskiego. Zobowiązali Austrię do wystawiania 12 rycerzy na wyprawę wojenną przeciw Węgrom i nadali jej książętom tytuł arcyksiążąt, tym samym zrównując ich z książętami elektorami, a nawet wywyższając ponad nich.
O przywileju takim nikt dotychczas nie słyszał. Zaskoczony cesarz Karol IV od razu podejrzewał, iż jest to falsyfikat, ale aby się upewnić, zasięgnął opinii największego ówczesnego autorytetu, jakim był Francesco Petrarca. Ten bez wahania uznał Privilegium maius za nieudolne fałszerstwo. Sprawa przycichła. Kiedy jednak cesarzem został książę austriacki Fryderyk III, zatwierdził on w 1454 r. Privilegium maius, pominąwszy tylko zawarte w nim przywileje Juliusza Cezara i Nerona. Od tego jednak czasu potomkom dynastii habsburskiej przysługiwał tytuł arcyksiążąt jako stojącym ponad książętami. Nikt wówczas z cesarzem nie polemizował i tytuł ten wszedł w życie.