Najbardziej znaną stolicą Imperium Osmańskiego był bez wątpienia Stambuł (wcześniej Bizancjum/Konstantynopol, wśród Słowian zwany też Carogrodem). Przed zdobyciem miasta w 1453 r. Osmanowie teoretycznie rezydowali w Bursie, odebranym Bizantyjczykom w 1326 r. starożytnym mieście w północno-zachodniej Anatolii, i Edirne (Adrianopolu) na Nizinie Trackiej po europejskiej stronie Bosforu, dokąd stolicę przeniesiono w latach 60. XIV w. Niektórzy tureccy autorzy wymieniają jeszcze Söğüt, domniemane miejsce urodzenia Osmana, ale nie ma podstaw, aby twierdzić, że istniała wtedy jakakolwiek stała siedziba władcy.
Pierwszy sułtański pałac zbudowano w Bursie, jednak w okresie pierwszych podbojów trudno mówić o jednym miejscu jako centrum decyzyjnym imperium. Sułtanowie spędzali część roku w Bursie, część w Edirne, bywali w Dimetoce (starożytne Didymoteicho) lub mieszkali w namiotach, kierując wyprawami wojennymi. Po wkroczeniu do dawnej stolicy Bizancjum pałace w Bursie i Edirne nadal pełniły funkcje rezydencjonalne i administracyjne, sułtan jednak przeniósł się do Konstantynopola. Z początku Mehmed II Zdobywca zajmował tzw. Stary Pałac (Eski Saray, dziś nieistniejący) aż do czasu ukończenia Pałacu Topkapı (długo nazywanego po prostu Nowym Pałacem) w latach 60. XV w. W okresie wielkich podbojów sułtanowie dowodzili swoją armią i sporą część roku spędzali w obozach wojskowych. Po śmierci Sulejmana I Wspaniałego (1566 r.) osmańscy władcy stopniowo wycofali się do pałacu w Stambule. W XVII w. jeszcze tylko trzech sułtanów – Mehmed III, Osman II i Murad IV – dowodziło wojskiem osobiście, a władców można było zobaczyć wyłącznie podczas publicznych ceremonii i w czasie świąt.
Pałac Topkapı wielokrotnie przebudowywano, aranżując istniejące lub dodając kolejne budynki (np.