Wojny i małżeństwa hrabiów Andegawenii. Andegawenia, początkowo hrabstwo, później podniesiona do rangi księstwa, jest położona w zachodniej Francji, nad dolnym biegiem Loary. W X w. graniczyła z Bretanią (na zachodzie), Akwitanią (na południu), hrabstwem Maine, o które rywalizowała zwycięsko z leżącą dalej na północy Normandią, na wschodzie z hrabstwem Blois. Zrządzeniem historii władcy tej niewielkiej, początkowo pozbawionej politycznego znaczenia krainy zapoczątkowali kilka dynastii rządzących potężnymi europejskimi krajami.
Protoplastą pierwszych władców Andegawenii, jak możemy przeczytać w anonimowej „Kronice czynów hrabiów Andegawenii”, był Tertullus, prosty wojak wyniesiony do rangi wicehrabiego przez Karola Łysego (Karolinga). Jego syn Ingelgerius miał wystąpić w pojedynku sądowym w obronie oskarżonej o zamordowanie męża młodej dziedziczki hrabstwa Gâtinais, którą następnie poślubił. Ich syn, Fulko I Rudy (ur. ok. 870), po przyłączeniu do swych ziem Angers, podniesionego do rangi hrabstwa, jako pierwszy z rodu sięgnął po tytuł hrabiego Andegawenii.
Okres rozrostu nowo powstałego hrabstwa to czas postępującej dekompozycji królestwa zachodniofrankijskiego; podobnie jak inni ówcześni wielcy panowie, hrabiowie Andegawenii rozszerzali swoje ziemie i wpływy, używając siły, jak i zawierając korzystne związki małżeńskie, przy okazji zagarniając coraz więcej królewskich prerogatyw, rozluźniając feudalną zależność, wybijając się wreszcie na niezależny przedmiot polityczny.
Za prawdziwego twórcę potęgi hrabiów Andegawenii uważa się prawnuka Fulka I, Fulka III Czarnego. Objął on władztwo jako zaledwie 15-latek, szybko jednak dał dowody niezwykłych talentów administracyjnych i militarnych oraz wyjątkowej bezwzględności – pierwsza żona, podejrzewana o niewierność, została na jego rozkaz spalona żywcem, ubrana zresztą w suknię ślubną.