Epoka wielkich odkryć geograficznych należała do żeglarzy portugalskich i hiszpańskich, jednak za czasów królowej Elżbiety coraz śmielej poczynała sobie flota angielska, która, choć mniej liczna od hiszpańskiej, wykazywała się ogromną brawurą i pomysłowością. Należeli do niej nie tylko kapitanowie admiralicji, ale również królewscy korsarze. Korsarze otrzymywali od królowej oficjalny list z zezwoleniem na samodzielne działania na morzu i w razie pojmowania byli traktowani jak żołnierze, nie zaś jak zwyczajni piraci. Elżbieta czerpała zyski z ich procederu, bo w zamian za opiekę zatrzymywała część łupów, ale też była dumna z nieustraszonych i lojalnych kapitanów, którzy podczas wojny z Hiszpanią oddali jej wielkie usługi. Angielska opinia publiczna entuzjazmowała się ich wyczynami i z pewnością przyczynili się do powstania mitu Anglii, królowej mórz.
Najsłynniejszym z korsarzy królowej Elżbiety był sir Francis Drake (ok. 1540–96), który w latach 1570–72 plądrował hiszpańskie kolonie w Ameryce Środkowej. Jako drugi człowiek opłynął dookoła kulę ziemską (ograbiwszy po drodze wybrzeże dzisiejszego Chile i Peru). W 1587 r., na wieść o szykującej się inwazji hiszpańskiej, królowa wysłała go na zwiad morski. Drake z zaskoczenia wdarł się do portu w Kadyksie, rozbił hiszpańską flotę, ukradł kruszec z kolonii, spalił zapasy i drewno do budowy okrętów i zadał Filipowi II potężną klęskę na jego własnej ziemi. Przyczynił się również do rozbicia Wielkiej Armady. Zmarł w 1596 r. na morzu, nieopodal Porto Bello.
Wybitnym żeglarzem i odkrywcą był również sir Walter Raleigh (ok. 1554–1618). Też brał udział w wojnie z Hiszpanią, poza tym zakładał kolonie w Nowym Świecie, a w głębi kontynentu amerykańskiego szukał bajecznej krainy złota – Eldorado.