Piśmiennictwo chrześcijańskie. Rozwój chrześcijaństwa w pierwszych wiekach po Chrystusie, konieczność docierania do różnych warstw i grup antycznego społeczeństwa nie tylko żywym słowem, lecz także za pomocą pisma, spowodował rozwój piśmiennictwa chrześcijańskiego, które współistniało obok ciągle świetnego piśmiennictwa antycznego (pogańskiego) oraz judaistycznego. Rywalizowało z nimi, polemizowało, ale z konieczności było powiązane z jednym i drugim nierozerwalnymi więzami nie tylko pod względem formy, lecz także treści. Początkowo niezbyt liczne (wszakże należy wziąć pod uwagę, że dalece nie wszystko zachowało się do naszych czasów) i okazałe, wręcz niepozorne w porównaniu z piśmiennictwem cywilizacji mającej już wielowiekowe tradycje i wspaniałe osiągnięcia, stopniowo nabierało barw, doskonaliło się pod względem treści i formy wypowiedzi, z czasem dochodząc do równoprawnej pozycji.
Początkowo wyrażało się ono w języku greckim, wszechwładnym na wschodzie imperium, szeroko znanym także na Zachodzie, oprócz tego zaś w niektórych językach partykularnych, zwłaszcza na Wschodzie (syryjski, koptyjski, ormiański, gruziński), sporadycznie także na Zachodzie (celtycki, germański). W drugiej połowie II w. rozpoczyna się, zwłaszcza w Afryce Północnej, później na całym Zachodzie, kariera języka łacińskiego, który stopniowo będzie tam wypierał grekę.
Ojcowie apostolscy. Oprócz ksiąg Nowego Testamentu do najstarszych pism chrześcijańskich należy grupa tekstów, których autorów (rzeczywistych lub domniemanych) określa się mianem ojców apostolskich i uważa za tych, którzy w sposób bezpośredni mogli komunikować się z apostołami i innymi uczniami Chrystusa.