Komplementy księżnej. Potomni nie zachowali ciepłych wspomnień o rządach Mieszka II, które sprawował w latach 1025–34. Pechowy władca przeszedł do historii jako ten, który roztrwonił osiągnięcia wybitnego ojca Bolesława Chrobrego (matką była Emnilda). Jednak za życia (990–1034) oceniano go zupełnie inaczej. Uchodził za intelektualistę i filantropa. Rzecz zupełnie niezwykła na tle innych słowiańskich władców, gros uwagi poświęcających wojnom, polowaniom i dworskim rozrywkom.
„Nie dość Ci tego, że możesz we własnym i w łacińskim języku chwalić godnie Boga, zapragnąłeś jeszcze w greckim” – zapisano na karcie dedykacyjnej tzw. Kodeksu Matyldy. Ten manuskrypt, zawierający głównie księgę liturgiczną, to jedna z najwspanialszych pamiątek po państwie pierwszych Piastów. Przetrwał do dzisiaj, choć bez karty z podobizną króla (koronacja w 1025 r.) Mieszka II i w niemieckiej, nie zaś polskiej bibliotece. Zawarty w niej tekst – list księżnej lotaryńskiej Matyldy do polskiego władcy – to unikatowe źródło, rzucające światło na międzynarodową pozycję, ale też na realne zasługi Bolesławowica. Jest to, bez dwóch zdań, panegiryk. Tak księga liturgiczna, jak i poprzedzający ją list dedykacyjny, miały na celu połechtanie dumy świeżo upieczonego władcy oraz skłonienie go do poparcia jednego ze stronnictw sprzeciwiających się rządom niemieckiego króla Konrada II. Matylda nie hamowała się w komplementach. Na pewno jednak nie kłamała. Jeśli położyła nacisk na wielojęzyczne wykształcenie księcia, to musiała mieć ku temu twarde podstawy. W przeciwnym razie pochwała zostałaby odczytana nad Wisłą jako kiepski żart lub nawet – otwarta zniewaga.
Niepiśmienny.