Od Adenauera do Ulbrichta
Najważniejsi politycy z czasów zimnej wojny
Konrad Adenauer (1876–1967). Pierwszy kanclerz Republiki Federalnej Niemiec (1949–63). Nie uznawał NRD i polskiej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Prowadził politykę związania RFN z Zachodem (doprowadził do porozumienia z Francją) i ścisłego sojuszu z USA, dzięki czemu Niemcy zostały przyjęte do NATO. Był zdecydowanie opozycyjny wobec ZSRR, jednak w 1955 r. nawiązał stosunki dyplomatyczne z Moskwą, aby sprowadzić do kraju jeńców wojennych.
Ernest Bevin (1881–1951). Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii w latach 1945–51. Brał udział w obradach konferencji poczdamskiej. Starał się utrzymać bliskie kontakty z Francją. Był przeciwnikiem komunizmu, współorganizatorem traktatu brukselskiego w 1948 r. i aktywnym działaczem na rzecz utworzenia NATO. Stworzył także plan pomocy gospodarczej dla krajów południowo-wschodniej Azji (tzw. plan Colombo).
Willy Brandt (1913–92). Kanclerz RFN w latach 1969–74. W 1958 r. jako burmistrz Berlina odrzucił ultimatum Chruszczowa, który domagał się zniesienia praw okupacyjnych w Berlinie Zachodnim i przekształcenia go w wolne miasto. Dzięki jego staraniom w 1973 r. NRD i RFN wspólnie zostały przyjęte do ONZ. Dążył do normalizacji stosunków politycznych z państwami bloku wschodniego (tzw. Ostpolitik), czego wyrazem stałyby się porozumienia z ZSRR, Polską, a także z NRD. Układ z Polską uznawał granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej. Podczas wizyty w Warszawie w 1970 r. Brandt oddał hołd ofiarom getta.
Leonid Breżniew (1906–82). I sekretarz KC KPZR w latach 1964–82. W 1968 r. za jego zgodą dokonano inwazji na Czechosłowację (tzw. doktryna Breżniewa ograniczała suwerenność państw członkowskich Układu Warszawskiego na rzecz wspólnoty socjalistycznej).