RÓŻNICE POTENCJAŁÓW
W dywizjach 22:15 dla Sowietów. Agresja wojsk północnokoreańskich na Koreę Południową w 1950 r. została uznana przez państwa Europy Zachodniej za zakłócenie z trudem utrzymywanej po zakończeniu II wojny światowej równowagi sił. Kraje NATO nie dysponowały w tym czasie na kontynencie poważnymi siłami ani zintegrowaną strukturą wojskową; jedyną przeciwwagą dla potęgi wojskowej ZSRR, który na terenie samej tylko sowieckiej strefy okupacyjnej w Niemczech utrzymywał 22 związki taktyczne (ZT) wojsk lądowych, stanowił amerykański potencjał nuklearny.
Z chwilą sformowania w 1951 r. w Roeqencourt pod Paryżem Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych w Europie (Supreme Headquarters Allied Powers Europe – SHAPE) państwa NATO zgłosiły pierwsze związki operacyjne i taktyczne do składu sojuszniczych sił zbrojnych. Stany Zjednoczone przekazały 7. Armię Polową stacjonującą w Niemczech; Wielka Brytania – 2 dywizje z Brytyjskiej Armii Renu; Francja – 3 dywizje ze stref okupacyjnych w Niemczech i Austrii; Belgia, Dania i Norwegia – swe brygady stacjonujące w Niemczech. Ponadto w skład tych sił włączono amerykańskie i brytyjskie garnizony w Austrii, Trieście oraz Berlinie. Włochy obiecały przekazanie 3 dywizji po ich sformowaniu, a Portugalia – jednej dywizji piechoty. Łącznie stanowiło to ekwiwalent 14–15 związków taktycznych (ZT).
Plan NATO: 30 dywizji + broń jądrowa. 23 października 1954 r. na posiedzeniu Rady Północnoatlantyckiej w Paryżu ustalono liczebność sojuszniczych sił lądowych w Europie na 30 dywizji. Podjęto także decyzję o wyposażeniu oddziałów w taktyczną broń jądrową. Ale Francja, która zobowiązała się – mimo poważnych trudności finansowych – oddać do dyspozycji sił sojuszniczych 12 pełnych dywizji, nie była w stanie wypełnić swych zobowiązań, głównie z powodu wojny w Indochinach.