20 czerwca 1941 r. Władysław Sikorski, Wódz Naczelny Wojska Polskiego, wydał rozkaz:
1. „1. Zatwierdzam Znak Spadochronowy w kształcie spadającego do walki orła. Na obczyźnie, gdzie myśli wszystkich Polaków biegną ustawicznie do chwili powrotu – a obraz jego różne w wyobraźni przybiera kształty – ma to sens szczególny. Wojsko Polskie widzi swój powrót w walce, poświęceniu i chwale. Chcemy, by orły naszych sztandarów zwycięsko spadły na wroga, zanim spoczną na swojej oswobodzonej ziemi.
2. Ustalam dwa rodzaje Znaku Spadochronowego: bojowy i zwykły. Bojowy Znak Spadochronowy różni się od zwykłego tym, że orzeł ma złoty dziób i pazury. Znak nosi się na lewej piersi powyżej orderów. Na wewnętrznej stronie znaku jest wyryte hasło: »Tobie Ojczyzno« i numer ewidencyjny znaku.
3. Prawo noszenia znaku bojowego mają tylko żołnierze, którzy brali udział w bojowej akcji spadochronowej. Prawo do noszenia znaku zwykłego mają żołnierze posiadający wyszkolenie przewidziane odnośnymi rozkazami dla oddziałów spadochronowych.
4. Znak Spadochronowy bojowy nadaje Naczelny Wódz (...)”.
2. Znak zaprojektował grafik Marian Walentynowicz, architekt i karykaturzysta, który w czasie II wojny był korespondentem przy 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Jako prekursor polskiego komiksu w latach 30. wyrysował „Przygody Koziołka Matołka”.
3. Dwa miesiące po bitwie o Arnhem, 20 listopada 1944 r., minister obrony narodowej Marian Kukiel wydał rozkaz zmieniający wzór bojowego Znaku Spadochronowego.