Fuzja tradycji. Malarstwo miniaturowe jest częścią kształtowanej pod wpływem dworu formy sztuki świata islamskiego, która osiągnęła szczytowy rozkwit w imperiach Safawidów, Wielkich Mogołów i Osmanów. Miniaturowe obrazy były wykorzystywane dla zilustrowania i upiększania luksusowych rękopisów, przeznaczonych dla rządzących i innych ważnych osobistości. Ponadto używano miniatur do zdobienia ksiąg religijnych oraz naukowych z dziedziny medycyny, zoologii, botaniki, astrologii itp. Osmanowie zaadaptowali tradycję dworskich skryptoriów, w których powstawały luksusowe książki; w szczególności ulegali wpływom perskiej kultury dworskiej, za wzór służyło im perskie malarstwo miniaturowe.
Mimo silnego wpływu perskiego miniaturzyści za Osmanów byli w stanie wykształcić własną, bardzo niezależną formę. Poprzez kontakty z artystami z Europy, z Bałkanów i obszaru śródziemnomorskiego, przy wykorzystywaniu charakterystycznych perskich i turkmeńskich elementów stylowych doszło do fuzji wschodnich i zachodnich tradycji. Osmańskie miniatury różniły się przede wszystkim charakterystycznym dla nich historycznym realizmem. Podczas gdy perska tradycja sięgała do postaci legendarnych władców i bohaterów, mitycznych i cudownych stworzeń, rajskich ogrodów i dworskiej rozrywki, Turcy preferowali bardziej dokumentalny styl przedstawiania swojej imperialnej historii.
Mecenat. Ilustrowane manuskrypty powstawały pod patronatem seldżuckim już w XIII w. W bejlikach istniał pewien popyt na ilustrowane rękopisy, jednakże wykwalifikowani miniaturzyści i ilustratorzy należeli w Anatolii na początku XV w. do rzadkości, chociaż w źródłach literackich znajduje się wzmianka, że dworska szkoła malarska działała na dworze Murada II.