Piłka we Lwowie. Kolebką polskiej piłki nożnej był Lwów. To tutaj 14 lipca 1894 r., podczas II Zlotu Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, odbył się pierwszy oficjalny mecz pomiędzy drużynami sokolimi ze Lwowa i Krakowa. W obecności 3 tys. widzów zwyciężyli lwowianie 1:0. Autor historycznej bramki Włodzimierz Chomicki po drugiej wojnie światowej musiał opuścić rodzinny Lwów. Osiedlił się w dolnośląskim Chocianowie (powiat polkowicki), gdzie zmarł w 1953 r.
We Lwowie powstały też najstarsze polskie kluby piłkarskie: w 1903 r. Lechia i Czarni, a w 1904 r. Pogoń. Największą renomą i popularnością cieszyła się ta ostatnia; w latach 20. czterokrotnie zdobyła mistrzostwo Polski, a w latach 30. trzykrotnie była wicemistrzem ligi i jako jedyna polska drużyna potrafiła wygrać ze sławnym włoskim AC Milan.
Pogoń Polonią. Kontynuatorką tradycji lwowskiej Pogoni stała się Polonia Bytom. Klub o tej nazwie został założony już w 1920 r., ale gdy po powstaniach śląskich i plebiscycie miasto znalazło się po niemieckiej stronie granicy, przestał istnieć. W 1945 r. odrodził się staraniem przedwojennych działaczy, których wsparli przybysze ze Lwowa. Byli wśród nich były prezes Pogoni Rudolf Wacek oraz jej znakomity piłkarz, w latach 20. reprezentant Polski Wacław Kuchar (uprawiał też z sukcesami lekkoatletykę, hokej na lodzie, łyżwiarstwo szybkie, narciarstwo, a nawet łucznictwo). Lwowiacy chcieli, aby klub nazywał się Pogoń, jednak nie zgodziły się na to komunistyczne władze. Polonia Bytom odziedziczyła za to niebiesko-czerwone barwy poganiaczy (jak przed wojną nazywano lwowską drużynę) i otrzymała podobny herb.