Pod okupacją i na frontach
Polska broń w czasie II wojny światowej
Nadal w służbie. Porażka we wrześniu 1939 r. nie oznaczała, że broń, jaka dotąd służyła polskim siłom zbrojnym, będzie leżeć bezużyteczna. Duża część produktów rodzimego przemysłu zbrojeniowego – od pistoletów Vis, przez Łosie, po pociągi pancerne – była z powodzeniem używana przez armie okupacyjne aż do końca wojny.
W rękach okupantów
Broń piechoty. Uznanie w oczach Wehrmachtu i Armii Czerwonej zdobyła przede wszystkim polska rusznica przeciwpancerna wz. 35 – nazywana karabinem Ur. Spośród 3,5 tys. wprowadzonych do służby do września 1939 r. Niemcy przejęli niemal 900 szt. Wiadomo, że wiosną 1940 r. używali ich spadochroniarze atakujący belgijski fort Eben-Emael, a później także jednostki Afrika Korps. Większość trafiła jednak na wyposażenie armii włoskiej, na froncie greckim i w Afryce Północnej. Wśród innych modeli broni ręcznej armia niemiecka zaadaptowała na własne potrzeby produkcję pistoletu Vis (kal. 9 mm), który cieszył się w Wehrmachcie ogromną popularnością (o czym dalej). Nie znalazły uznania w oczach Niemców granatniki 46 mm wz. 36, których zdobyli ok. 850. Sprzedali je więc sojusznikom. Najliczniej jednak w siłach zbrojnych Rzeszy były reprezentowane wszystkie wersje karabinów i karabinków Mauser polskiej i niemieckiej (jeszcze pierwszowojennej) produkcji.
Broń pancerna. Niemcy przejęli również pewną liczbę sprawnych czołgów 7TP, które otrzymały oznaczenie Pzkpfw 731(p) 7TP i przez jakiś czas służyły w jednostkach policyjnych i przeciwpartyzanckich na terenach okupowanych. Z kolei polskie tankietki TKS były używane do zadań pomocniczych, głównie jako ciągniki artyleryjskie i do ochrony porządku.