Sztuka Azji. Bogata i różnorodna kultura i sztuka, powstająca na subkontynencie indyjskim od schyłku epoki wedyjskiej, to dziedzictwo powiązane z wieloma starożytnymi cywilizacjami: buddyjską, hinduską, dźinijską, w których uwidaczniają się wpływy partyjskie, perskie, grecko-baktryjskie. Sztuka wizualna ulegała obcym wpływom, ale sama stawała się inspiracją dla sztuk Azji Środkowej i Południowo-Wschodniej oraz dla Dalekiego Wschodu.
Epoka Maurjów. Tysiącletnia cywilizacja wedyjska, poprzedzająca epokę Maurjów (ok. 320–185 p.n.e.), pozostawiła po sobie potężne dziedzictwo literackie – Wedę, ale niemal żadnych śladów sztuki. Być może z tego czasu pochodzą kurhany w Biharze. Odkryte resztki umocnień obronnych Radźagrihy pozwalają sądzić, że samo miasto zajmowało obszar o wymiarach 10 × 3 km. Z niego król Bimbisara zarządzał najpotężniejszym podówczas królestwem Azji, Magadhą. Ta sama Magadha stała się ok. IV/III w. p.n.e. ośrodkiem władzy Maurjów. W sztuce tej epoki zaznaczają się wyraźne wpływy perskie. Przeważająca w tym okresie architektura drewniana jest oczywistą kontynuacją tradycji indoeuropejskich, pałace królewskie Suzy i Persepolis także wznoszono z drewna.
Jednak najbardziej charakterystyczne dla tego okresu są kolumny króla Aśoki zwane lat lub stambha. Wszystkie mają podobną budowę. Monolitowy, kamienny trzon, o kolistym przekroju i wysokości ok. 10 m, wieńczy głowica w kształcie dzwonu lub zamkniętego kwiatu lotosu, na której stoi rzeźba zwierząt (lwy, bawół). Od wedyjskich czasów stambha symbolizuje oś świata. Tak też jest i w tym wypadku, ale kolumny Aśoki mają ponadto przedstawiać ideał koła prawa (dharmaćakra) stanowionego przez władcę.