Adwokat. Dźawaharlal Nehru, zwany Panditem, urodził się w 1889 r. w Allahabadzie, w zamożnej rodzinie braminów z Kaśmiru (tradycyjnie zwanych panditami, stąd przydomek). Był synem prawnika Motilala Nehru, działacza Partii Kongresowej (Indyjskiego Kongresu Narodowego), blisko współpracującego z Mahatmą Gandhim. Dźawaharlal, najstarszy z czwórki rodzeństwa, został wychowany w stylu zachodnim, wpajanym mu przez ojca, przy jednoczesnym poszanowaniu tradycji indyjskiej, przekazywanej przez ortodoksyjną matkę. Jako dziecko był uczony w domu zarówno przez brytyjskich, jak i indyjskich nauczycieli. Potem wyjechał do Anglii, gdzie najpierw kształcił się na urzędnika państwowego w Harrow i Cambridge, a następnie studiował prawo w Londynie. Nie angażował się wtedy w żadne działania rewolucyjne inicjowane na Wyspach przez Indusów ani nie wykształcił poglądów antybrytyjskich.
W 1912 r. powrócił do Indii, gdzie rozpoczął praktykę adwokacką w kancelarii ojca. Cztery lata później ożenił się z o 10 lat młodszą hinduską imieniem Kamala, wybraną dla niego przez ojca. W 1917 r. na świat przyszła ich córka Indira, późniejsza następczyni Dźawaharlala na stanowisku premiera Indii, a w 1924 r. syn, który zmarł niedługo po urodzeniu.
Polityk. Polityką zainteresował się w 1917 r., kiedy wstąpił do ruchu Home Rule League, założonego przez działającą na rzecz niepodległości Indii Brytyjkę Annie Besant. W 1919 r., zainspirowany postacią Gandhiego, przystąpił do Partii Kongresowej, którą miał reprezentować do końca życia. W kolejnych latach mocno zaangażował się w działalność polityczną, porzucając jednocześnie praktykę prawniczą.