Konsolidacja państwa. 15 sierpnia 1947 r. Dźawaharlal Nehru w swoim słynnym przemówieniu w Czerwonym Forcie w Delhi proklamował niepodległość Indii. Jednym z najważniejszych zadań nowego państwa była konsolidacja terytorium, które objęło obszary pod zwierzchnictwem brytyjskim, a także tzw. państwa książęce (princely states). Wiedziano, że Pakistan obejmie terytoria zamieszkane w większości przez muzułmanów, zaś księstwa przyłączą się do Indii lub do Pakistanu.
Granice z Pakistanem w Pańdźabie i Bengalu były jasne, jednakże w przypadku niektórych księstw zastosowano rozmaite środki nacisku, a w Hajdarabadzie i Dźunagadhu musiała interweniować indyjska armia, aby dokonać przyłączenia. Najbardziej problematyczne okazało się księstwo Dźammu i Kaśmiru, gdzie lokalny władca próbował grać na niepodległość, lecz do jego kraju przeniknęli bojownicy z Pakistanu. Zmusiło go to do ubiegania się o pomoc w Nowym Delhi (stolicy Republiki Indii; jest ona praktycznie dzielnicą Delhi mającego status narodowego terytorium stołecznego), które jednak zażądało, by przyłączył księstwo do Indii, co uczynił. Wybuchła pierwsza wojna indyjsko-pakistańska, zakończona rozejmem w 1949 r. i ustaleniem linii wstrzymania ognia (ceasefire line) pomiędzy oboma państwami.
Ostatnim etapem było przyłączenie kolonii francuskich i portugalskich, przede wszystkim największej posiadłości w Goa. Te pierwsze anektowano drogą negocjacji dyplomatycznych w pierwszej połowie lat 50.; Portugalia natomiast stawiała opór, jednakże w 1961 r. wojska indyjskie wkroczyły na te tereny, przyłączając je do niepodległego państwa.
Ustrój polityczny.