Narodziny państwa. Na terytorium dzisiejszego Bhutanu, gdzie w VIII–IX w. pozycję dominującą zdobył tybetański buddyzm, do XVI w. nie zdołał ukształtować się scentralizowany ośrodek państwowy. Dopiero w 1616 r. lama Ngawang Namgjal, po odparciu najazdów tybetańskich i tybetańsko-mongolskich, zdołał skonsolidować zantagonizowane prowincje i klany. Wykorzystał w tym celu skodyfikowaną regułę monastyczną, ufortyfikowane klasztory-forty, system dwuwładzy religijno-świeckiej oraz własne przywództwo. Po jego śmierci, utrzymywanej w tajemnicy przez ponad cztery dekady, stan anarchii powrócił jednak i trwał ponad dwa stulecia. Kolejni władcy doprowadzili do rozdzielenia władzy religijnej (dharmaradźa) od świeckiej (debradźa), którą sprawował minister wybrany przez radę pönlopów (zarządców prowincji) i dzangpönów (starszych klanów). Ukształtowała się wówczas szczególna droga sukcesji przywództwa religijnego, charakterystyczna również dla teokracji tybetańskiej: zmarłego władcę zastępowała jego kolejna inkarnacja – człowiek odnaleziony i uznany za wcielenie zmarłego. System ten utrzymał się do początku XX w.
Zderzenie z Brytyjczykami. W XVII i XVIII w. Bhutan był uwikłany w rywalizację z sąsiednim Tybetem, a następnie wszedł w fazę ekspansji w kierunku południowym i zachodnim. Jego władcy podejmowali wyprawy na Asam oraz Bengal, co doprowadziło do konfliktów z brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską. W wyniku pierwszej wojny z kompanią (1772–74) Bhutan utracił zależne księstwo Kuć Bihar i inne nabytki terytorialne. Mimo nawiązania kontaktów handlowych (Brytyjczykom zależało na możliwości pozyskiwania m.