„Trwała jest władza królewska jak Ra na niebie”
Faraonowie – bogowie Egiptu
Państwo religijne. Egipski system wierzeń religijnych regulował, tłumaczył i uzasadniał (często na więcej niż jeden sposób) wszystkie aspekty życia – od zmian pór roku po organizację państwa. Przy czym nie sposób mówić o jednej religii egipskiej. Przede wszystkim system wierzeń istniał i rozwijał się przez ponad trzy tysiąclecia (dla porównania: chrześcijaństwo jest dopiero w dwóch trzecich tej drogi), a przy tym był niezwykle elastyczny. Rytuały, wierzenia i dogmaty ewoluowały, dostosowując się do przemian politycznych, kulturowych, a nawet środowiskowych, dlatego egipskie wierzenia w III tysiącleciu p.n.e. różniły się dramatycznie od tego, w co wierzyli Egipcjanie dwa tysiące lat później. Ponadto, nawet w jednym momencie mogło funkcjonować wiele odrębnych (choć często zazębiających się i przenikających) porządków religijnych: religia funkcjonowała z jednej strony na poziomie regionalnym, z drugiej – na państwowym. Lokalne bóstwa, ze swoimi mniej lub bardziej rozbudowanymi systemami teologicznymi, opiekowały się miastem lub osadą i najbliższą okolicą; to do nich można było się zwrócić z prośbą o wyleczenie z choroby lub pomoc w rozwiązaniu problemu; były bliskie, znajome i przystępne. Bóstwa lokalne mogły być włączone w teologię państwową, jako manifestacja, dziecko lub stronnik któregoś z wielkich bogów, na przykład Ra lub Amona, zbyt potężnych i dalekich, by interesowali się losem wieśniaka wypasającego gęsi.
Czasem zdarzało się, że mało znani bogowie wysuwali się na pierwszy plan, kiedy władzę zdobywali ich wierni wyznawcy; tak było choćby z czczonym w Tebach Amonem, który zaczął oszałamiającą karierę za rządów wywodzącej się z tego miasta XII dynastii, a później z Atonem – patronem jednej z największych rewolucji religijnych w Egipcie.